Legendarny napastnik nadal spełnia się zawodowo. Tym razem zawalczy o trofeum w swoim ulubionym mieście. Zadowoli go tylko zwycięstwo New York Red Bulls.

Szesnaście razy Thierry Henry proszony jest o zaprezentowanie strzału przewrotką przy wykorzystaniu piłki przyklejonej taśmą do słupka i szesnaście razy udaje mu się bezbłędnie wykonać jeden z najtrudniejszych piłkarskich manewrów. Za każdym razem po wykonaniu zadania z gracją podnosi się z maty. Asystent fotografa przytrzymuje i odciąga piłkę, zanim trafi w nią stopa Francuza. Akcja ta rozgrywa się w studiu zlokalizowanym w północnej części Londynu, gdzie przy każdym etapie 5-godzinnej sesji zdjęciowej pracuje nie mniej niż 16 i nie więcej niż 21 osób.

Jest też czas na 30-minutową przerwę, którą Henry kończy nieco wcześniej, aby udzielić wywiadu. Minął tydzień od wyeliminowania Francji z mistrzostw świata w RPA i zaledwie kilka dni od spotkania Henry’ego, najbardziej doświadczonego piłkarza w drużynie, z prezydentem kraju, z którym omawiał porażkę reprezentacji. „Nigdy nie zdradzę treści naszej rozmowy. Zostanie to między nami” – mówi Henry, komentując spotkanie z Nicolasem Sarkozym. Oto piłkarz, który świetnie radzi sobie zarówno podczas rozmów na wysokim szczeblu, jak i na macie w Kentish Town.

Henry stoi przed obiektywem, po raz pierwszy mając na sobie strój nowej drużyny – New York Red Bulls. Biało-czerwone paski towarzyszą mu od początku kariery: pierwsze profesjonalne doświadczenia zdobywał w takich właśnie barwach, grając dla Monaco, a następnie przez osiem sezonów nosił te same kolory w Arsenalu. „Miło jest ponownie grać w takim zestawieniu kolorystycznym. W moim nowym stroju dominuje biel” – mówi z uśmiechem – „ale i tak jest dobrze”. Nie jest przesądny – wyjątkiem jest słuchanie przed meczami energetycznej muzyki zouk wywodzącej się z zamorskich departamentów Francji, Gwadelupy i Martyniki w Indiach Zachodnich, gdzie urodzili się odpowiednio jego ojciec i matka – ale zawsze gra wyjątkowo dobrze ubrany w rouge et blanc, a prawie każdy fan futbolu wprost uwielbia tego typu omeny.